باران پاییزی

همیشه غروبهای پاییز وقتی که بارون میومد و بابا علیرضا هم خونه

نبود پشت پنجره می ایستادمو تنهای تنها به بارون نگاه میکردم.

اما امروز با مرد کوچیکم که شده همدم تنهاییام پشت پنجره

ایستادیم و بارونو نگاه کردیم.اینبار اصلا غمگین نبودم.چون پسرکم

کنارم بود و همین حس مادرونه یعنی یه دنیا خوشحالی.

خوشحالی از جنس غرور.آره مامانی من مغرورم.به تو مغرورم.

به تو که هر لحظه ی بودن با تو رو با همه ی دنیا و دار و ندارش

عوض نمیکنم عزیزکم